اون شعر قبلی تموم نشده ، شایدم تموم نشه [چشمک]

.

.

.

از میراث پدر بی هویتمان

همین بس

که بی پدر و مادری علاف بود در بهشت

مادر

_ عریان سیب دزد _

و ما فرزندان طمع کار 

سر سفره های شمع سار

با چنگال و چاقو شخصیت فروشیم .



قسمتی از شعر جدیدم

ایستاده 


در ازدحام اینهمه آدم


انگشت بر دهان 


نگاه حیله گرش را حراج کرده است


سکوت معجزه اش بود


سراب بشارتش...

در آستانه ...

در آستانه
باید اِستاد و فرود آمد
بر آستانِ دری که کوبه ندارد،
چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشی دربان به انتظارِ توست و
                                                                اگر بی‌گاه
به درکوفتن‌ات پاسخی نمی‌آید.

کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشی.
آیینه‌یی نیک‌پرداخته توانی بود
                                    آنجا
تا آراستگی را
پیش از درآمدن
                  در خود نظری کنی
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهمِ توست نه انبوهی‌ِ مهمانان،
که آنجا
         تو را
              کسی به انتظار نیست.
که آنجا
        جنبش شاید،
                        اما جُنبنده‌یی در کار نیست:
نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسانِ کافورینه به کف
نه عفریتانِ آتشین‌گاوسر به مشت
نه شیطانِ بُهتان‌خورده با کلاهِ بوقیِ منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بی‌قانونِ مطلق‌های مُتنافی. ــ
تنها تو
        آنجا موجودیتِ مطلقی،
موجودیتِ محض،
چرا که در غیابِ خود ادامه می‌یابی و غیابت
حضورِ قاطعِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزیر
فروچکیدن قطره‌ قطرانی‌ست در نامتناهی‌ ظلمات:
«ــ دریغا
          ای‌کاش ای‌کاش
                              قضاوتی قضاوتی قضاوتی
                                                             درکار درکار درکار
                                                                                 می‌بود!» ــ
شاید اگرت توانِ شنفتن بود
پژواکِ آوازِ فروچکیدنِ خود را در تالارِ خاموشِ کهکشان‌های بی‌خورشیدــ
چون هُرَّستِ آوارِ دریغ
                          می‌شنیدی:
«ــ کاشکی کاشکی
                         داوری داوری داوری
                                                درکار درکار درکار درکار...»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بی‌ردای شومِ قاضیان.
ذاتش درایت و انصاف
هیأتش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودانِ جاویدان در گذرگاهِ ادوار داوری خواهد شد.

بدرود!
بدرود! (چنین گوید بامدادِ شاعر:)
رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.

از بیرون به درون آمدم:
از منظر
         به نظّاره به ناظر. ــ
نه به هیأتِ گیاهی نه به هیأتِ پروانه‌یی نه به هیأتِ سنگی نه به هیأتِ برکه‌یی، ــ
من به هیأتِ «ما» زاده شدم
                                   به هیأتِ پُرشکوهِ انسان
تا در بهارِ گیاه به تماشای رنگین‌کمانِ پروانه بنشینم
غرورِ کوه را دریابم و هیبتِ دریا را بشنوم
تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدرِ همت و فرصتِ خویش معنا دهم
که کارستانی از این‌دست
از توانِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
                                              بیرون است.

انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:
توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توانِ شنفتن
توانِ دیدن و گفتن
توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن
توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان
توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی
توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت
و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی
تنهایی
تنهایی
تنهایی عریان.

انسان
دشواری وظیفه است.

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
                                                                                      گذشتیم
و منظرِ جهان را
                   تنها
                        از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و
                                                                              اکنون
آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و
آنک اشارتِ دربانِ منتظر! ــ

دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام
به وداع
        فراپُشت می‌نگرم:

فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود
اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!
(چنین گفت بامدادِ خسته.)      
احمد شاملو

تمااااامــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشدمـــــــ...

تمام شدم

تمام شدم تا درون من نهان باشی

نهان شدم ، تا تمام شوم دورت 

تمام مدرسه قصه مرا گفتند

که گم شده ام در سراب بی معنی

که ساکن و مسکوت گم شدم

در سراب بی معنی

...

سراب نبود

هیچ نبود سرِ آب

سکوتِ گم و ساکنم ، شد معنی

در این فراز و نشیب ها تمام شدم

تمام شدم تا درون من نهان گردی ...

من در من دیگر

راست ميخواهم ، كج مي كشند!

كج ميخواهم ، راست مي كشند!

اين دستهاي من ، در دست هاي كيست؟

 

شعر ميخواهم ، نثر مي گويد!

نثر ميخواهم ، شعر مي گويد!

اين فكر كوته من ، در فكر و ذكر كيست؟

 

عشق ميخوانم ، نفرت انگيزد!

نفرت ميخوانم ، عشق انگيزد!

اين تكه تكه دل ، بنشسته در دل كيست؟

 

خانه مي روم ، بازار در آيم!

بازار مي روم ، خانه در آيم!

باري ، دو رونده اي كه پاي من نيست؟

 

من هستم ، يا نيست!

يا نيستم ، من هست!

من ديگري در من ، من در من ديگر؟

 

اين وهم واقعي ، شيريني تولد است؟

يا واقعيت ، آنك :

اين وهم شيرين تولد است؟


پی نوشت : باز هم بازه بسته زمانی [شهريور تا آذر و سونامی های همیشگی من

عید فطر

سلام

عید شما مبارک

عیدی که هیچی در موردش نمیدونم ، باید مثل همه تبریک بگم .

همه بهم این عید رو تبریک میگن اما کسی انگار نمیدونه چرا ؟

فقط هرکس یه حرف کلی از ظن خودش تحویل آدم میده .

اصلا فلسفه این  عید چیه ؟ از کجا اومده ؟ چطور به پیدایش رسیده ؟

رفتم سرچ کردم و اتفاق جالب این بود که حداقل تو سایت های فارسی زبان

تا اونجای که من دقت کردم فلسفه دقیقی ازش ارائه نشده و اون مطالبی هم که

هست با هم تناقض داره . تو ویکی پدیا هم سه چهار خط کلی فقط گفته

همچین عیدی هست .

تقریبا ۹۰٪ کشور این عید و حداقل یکبار جشن گرفتن و به هم تبریک گفتن .

تقریبا ۹۰٪ کشور نمیدونن چرا این عید فطره و چرا ... ؟

و باز هم کلمه تکراریه بگذریم .

و شعر شبانه شاملو :

در نیست

راه نیست

شب نیست

ماه نیست

نه روز و

نه آفتاب،

ما

بیرون زمان

ایستاده ایم

با دشنه ی تلخی

در گُرده هایمان


هیچ کس

با هیچ کس

سخن نمیگوید

که خاموشی

به هزار زبان

در سخن است


در مردگان خویش

نظر میبندیم

با طرح خنده یی

و نوبت خود را انتظار میکشیم

بی هیچ

خنده یی




پی نوشت : قرار بود تو این پست رابطه آب و خاصیتش بنویسم اما چون تمرکز لازم رو ندارم

 امیدوارم منو ببخشید و قول میدم تو پست بعد به قولم وفا کنم .

همتونو دوست دارم

آپ

به نام خود آ

سلام

یه مدت آپ نکردم ، اصلا چیزی ننوشتم

مشکلی نداشتم ، اتفاقی بدی هم نیافتاده ، همه چیز روبراهه

هیچ وقت چیزی غیر از اونی که انتظار داریم نمی افته .

( مگر در لحظاتی که با افراد دیگری هستیـــم و سرنوشــتمونو با اونها به اشتراک

میذاریم ) یعنی وقتی که با دیگران کارمای مشترک داریم اتفاقاتی که میافته تحت

تاثیر همدیگه ست .

بگذریم

ماه رمضون ماه جالبیه همه تو فکر حساب کتاب ثواب و کار خیر و نزدیکتر شدن به

خدای خیالشون و خرید ملک تو بهشت و اکثرا خیلی جدی و عصبانی هم میشن 

این داستان اطرافمون زیاد دیده میشه . اما... اگه بهشت و جهنم  نباشه چی ؟

 از هر ۱۰۰ نفری که روزه میگیرن کدوم دنبال این هستن که حقیقتا چرا باید روزه

گرفت ؟

به چی باید نزدیک شد؟

من کیم ؟

خدا چیه ؟

در کل تاثیرات جاذبه ماه نسبت به زمین تو این ماه قمری به هر انسانی که یه مقدار

حواسش باشه و آگاهانه رفتار کنه انرژی کیهانی زیادی میده ، زمان فوق العاده ای

 برای مراقبه و مکاشفه هم هست مخصوصا شبهایی که بهش میگن شبهای قدر.

 

            سعی کنیم تو این ماه مخصوصا این شبها نه از روی عادت عمل کنیم نه

کورکورانه تقلید کنیم .

            سعی کنیم از  افکارمون مراقبت کنیم ، آگاهانه رفتار کنیم و بدون

جلب توجه به دیگران عشق بورزیم  .


پی نوشت:

    * یه تجربه خیلی جالب دارم در مورد دوش گرفتن که خیلی وقت بهش دقت کردم.

 پیشنهاد میکنم زیر دوش آب به مهمترین مسایل فکر کنید ( اگه آب سرد باشه

خیلی بهتره )

   * ببخشید که نتونستم به همه نظرات جواب بدم ، ولی همشونو خوندم و همتونو

دوست دارم . به دوستان جدید هم خوش آمد میگم .

 

هیچ

 

تنها در اندیشیدن به هیچ در جریانم

 

باشد که آن نیز تمام شود !!!


پی نوشت : ؟؟؟

پی نوشت :

سلام به همه دوستانی که لطف میکنن . سر میزنن .

ببخشید که تا الان آپ نکردم . اما تو این هفته ...

پی نوشت :

دوست خوبم ایرسا ممنون از لطفت . اما آدرس وبتو نذاشتی .

 

سلام دوستای خوبم

جواب نظرات همه رو فکر کنم دادم

 روزها و ساعت های خوبی براتون آرزو میکنم

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

  اینجا

صدایی که هست و می داند نیست

تصویری که نیست و می داند هست

 

اکنون

        فریادی

     که طنین پژواکش

         لباس های عاریه اش

                      از هم دریده است .

 

در وحدتی

          که به تنهایی اش

                     محکوم کرده است ،

 

آری

     حقیقت است :

                       نیستی و هر چه در او هست ،

آری

    حقیقت است :

                       هستی و هر چه در او نیست ،

 

باید به راه رفت

           باید به رفت ایستاد

                  به همه هیچ را شکافت ،

باید به بود

              نبودی ،

                    به نبود بودی داد

 

از وسعتت با تو حرف می زنم

                                    ای خود که نا خودی

از بیراهه با تو حرف میزنم

                                    ای راه ، راه راست

ای هست نیستی ،

              نیست به هستی در آمده ،

                                    ای هیچ در همه .

 

در مرگ زندگی

           در زندگی که مرگ

 

می خواهی ام که من از تو

                              تو از منی .

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

                                                           اسم هم نداره

فراموش کن ؟!!!

کنفسیوس به لائوزه گفت :

جمعی بر تلاشند که خدای را با بحث و استدلال بیابند. که ناممکن را ممکن کنند . وانمود میکنند آن چه را که نیست . چون مناظره گرانی که تمایزات بیهوده را با بحث و استدلال برومند و راستین جلوه می دهند . آیا این گونه آدمیان را میتوان فرزانه خواند ؟

 

لائوزه گفت :

این مردم بردگانی در اسارتند و خود را خسته و دل خود را آشفته میسازند. سگی اند که با ریسمان به بند در آمده . چرا که مرض هاری او را فرا گرفته . عنتری اند که برای هنرمندیش از کوهستان به شهر آورده شده.

بشنو از من چندکلامی که هرگز نشنیده ای 

آنان که سرو پا دارند ولی دل و گوش ندارند بسیارند .

آنان که بدن دارند ولی به آنی که بدن و شکل ندارد قدر دهند  اندک .

زندگی را آغازیست و پایانی

تولد و مرگ

زیاد و کم

و از هیچ کس کاری ساخته نیست .

مردم بر گمانند که انسان فرمانروای همه چیز است.

فراموش کن آنرا

فراموش کن خدای را

بگذار بگویندت  " او فراموش کرده است خود را "

او که فراموش کرده خود را میتوان گفتش

اوست که راه فردوس را در پیش دارد .

 

این کتاب بی فایده است

آموزه های جوانگ زه